Ludwig Fischer

Ludwig Fischer (ur. 16 kwietnia 1905 w Kaiserslautern, stracony 8 marca 1947 w Warszawie) – niemiecki zbrodniarz wojenny, gubernator dystryktu warszawskiego Generalnego Gubernatorstwa przez cały okres okupacji Polski przez III Rzeszę.

Urodził się w katolickiej rodzinie w Kaiserslautern. Tam też uczęszczał do szkoły podstawowej i gimnazjum. Następnie studiował prawo i nauki polityczne w Heidelbergu, Monachium, Würzburgu i Erlangen gdzie w 1929r. uzyskał tytuł doktora praw. Do NSDAP wstąpił jako student w 1926 (numer członkowski 36 499), a do SA w 1929 (uzyskał tam wysoki stopień SA-Gruppenführera). Po przejęciu przez nazistów władzy w Niemczech w 1933 r. wstąpił do tworzonej przez Hansa Franka Akademii Prawa Niemieckiego. W 1937 został wybrany jako poseł do Reichstagu. W październiku 1939 został gubernatorem dystryktu warszawskiego w okupowanej Polsce i stanowisko to piastował aż do wycofania się wojsk niemieckich z Warszawy w styczniu 1945. W kwietniu i maju 1943 pełnił także obowiązki gubernatora dystryktu lubelskiego.

Fischer, jako gubernator dystryktu warszawskiego, dopuścił się licznych zbrodni na ludności zarówno żydowskiej, jak i polskiej. Wydał m.in. zarządzenie o utworzeniu getta warszawskiego i inne zarządzenia dyskryminujące Żydów. Brał udział także w likwidacji samego getta. Jest współodpowiedzialny za terror stosowany wobec cywilnej ludności polskiej, w tym za masowe egzekucje, łapanki i deportacje robotników przymusowych do Rzeszy.

Fischer był żonaty z Fredą Coblitz i miał dwie córki. Z Hansem Frankiem, utrzymywał bliskie kontakty prywatne. Żony obydwu mężczyzn często podejmowały wspólne wypady do gett, w celu zdobycia biżuterii, futer i innych kosztowności.

Fischer został skazany na karę śmierci za zbrodnie popełnione na narodzie polskim przez podziemny sąd. Jego nazwisko znajdowało się na pierwszym miejscu na liście nazistowskich funkcjonariuszy przeznaczonych do eliminacji przez grupy szturmowe AK w ramach tzw. Akcji Główki. Jego samochód został ostrzelany przez członków sławnego Batalionu Zośka w Akcji Polowanie jednak Fischerowi udało się ujść z życiem.

Po upadku powstania warszawskiego Fischer, jako szef administracji cywilnej, współdziałał z administracją wojskową w dziele burzenia i plądrowania miasta. Wreszcie jest odpowiedzialny za fatalne warunki panujące w obozie przejściowym dla warszawskiej ludności cywilnej w Pruszkowie.

Po puszczeniu WarszawyFischer przeniósł się do Bad Neustadt an der Saale. Tam  został 10 V 1945 r. aresztowany przez amerykanów  i ekstradowany do Polski 30 III 1946. Wraz z trzema innymi członkami hitlerowskich władz okupowanej Warszawy stanął przed Najwyższym Trybunałem Narodowym. 3 marca został uznany za winnego, skazany na karę śmierci przez powieszenie i stracony 8 marca 1947 w więzieniu mokotowskim.

 

Fischer Ludwig FischerLudwig Ludwig Fischer

 
Źródło: Wikipedia