Opis

Seria znaczków pocztowych  Serbia / Serbien Mi. 94-98 100 Jahre Serbische Post / 100-lecie poczty 1943 **MNH

Po inwazji na Jugosławię w kwietniu 1941 roku, przeprowadzonej przez III Rzeszę i jej sojuszników (Włochy, Węgry i Bułgarię), Serbia została poddana bezpośredniej okupacji niemieckiej. Władze okupacyjne utworzyły marionetkowy rząd pod przywództwem generała Milana Nedicia, który miał ograniczoną autonomię i był całkowicie zależny od Niemiec. Głównym zadaniem tego rządu było utrzymanie porządku oraz wspieranie niemieckich interesów, w tym eksploatacja gospodarcza kraju.

Terytorium Serbii zostało znacząco okrojone. Część jej ziem została przyłączona do Niepodległego Państwa Chorwackiego (NDH), które było marionetkowym państwem faszystowskim pod kontrolą ustaszów, a inne regiony zostały włączone do Węgier, Bułgarii i Albanii (kontrolowanej przez Włochy). Ten podział terytorialny doprowadził do pogłębienia konfliktów etnicznych i politycznych w regionie.

Okupacja niemiecka w Serbii charakteryzowała się brutalnymi represjami wobec ludności cywilnej. Niemcy wprowadzili zasadę zbiorowej odpowiedzialności, która zakładała, że za każdego zabitego niemieckiego żołnierza rozstrzeliwano 100 Serbów, a za rannego – 50. Jednym z najbardziej znanych przykładów tej polityki była masakra w Kragujevacu w październiku 1941 roku, gdzie rozstrzelano ponad 2000 cywilów, w tym uczniów i nauczycieli. Ponadto, Serbia stała się miejscem eksterminacji ludności żydowskiej i romskiej. Większość serbskich Żydów została deportowana do obozów koncentracyjnych lub rozstrzelana na miejscu, co stanowiło część szerszego planu nazistowskiego Holokaustu.

W odpowiedzi na okupację w Serbii rozwinął się ruch oporu, który przybrał dwie główne formy. Pierwszą z nich byli czetnicy, czyli Jugosłowiańska Armia w Ojczyźnie, pod przywództwem Dragoljuba Mihailovicia. Czetnicy początkowo walczyli z okupantami, ale z czasem ich działania skupiły się na zwalczaniu komunistycznych partyzantów, co doprowadziło do wewnętrznych konfliktów w ruchu oporu. Drugą formą oporu był partyzancki ruch komunistyczny pod przywództwem Josipa Broza Tito, który prowadził szeroko zakrojoną walkę zbrojną zarówno przeciwko okupantom, jak i czetnikom. Partyzanci cieszyli się coraz większym poparciem społecznym, zwłaszcza wśród chłopów i robotników.

W 1944 roku partyzanci Tito, przy wsparciu Armii Czerwonej, rozpoczęli ofensywę, która doprowadziła do wyzwolenia Serbii. W październiku 1944 roku Belgrad został wyzwolony, co stanowiło punkt zwrotny w wojnie na Bałkanach. Po zakończeniu wojny Serbia stała się częścią Federalnej Ludowej Republiki Jugosławii, rządzonej przez komunistów pod przywództwem Tito.

Kompletna seria czysta** MNH